Allah Rasûlü, hayatı boyunca hep tatlı dilli,güler yüzlü olmuş;onu gören bir daha görmek,
dinleyen tekrar dinlemek istemiştir.O’ nun konuşması kimseye bıkkınlık vermezdi.
Hiçbir konuda kimseyle münakaşa etmez, kimseye lânet etmez, beddua etmezdi. Kaba ve sert konuşmayı asla sevmezdi.
Allah Rasûlü kimseye kızmaz ve bağırıp çağırmazdı. Hiç bir şey O’ nu öfkelendirmez, sinirlendirmezdi.
Konuşunca tane tane konuşur, bazı sözlerinin de anlaşılması için üç defa tekrar ederdi. İhtiyaç yoksa lüzumsuz yere konuşmazdı. Az sözle çok şey ifade ederdi.
Konuşmaya Allah’ ın adını anarak başlar ve gene Allah’ ın adını anarak bitirirdi.
Konuşurken birilerinin yüzüne konuşmaz, kimsenin hatasını yüzüne vurmazdı. Başkalarının ardından konuşup gıybetini etmezdi. Yanında gıybet edilecek olursa mani olur, gıybeti edileni müdafa ederdi.
Allah’ ın elçisi kendiliğinden konuşmazdı. Cenab-ı Allah O’ nun için şöyle buyurur:
- “Battığı zaman yıldıza and olsun ki, arkadaşınız Muhammed, sapmadı ve bâtıla inanmadı; O arzusuna göre de konuşmaz. O’ nun bildirdikleri vahyedilenden başkası değildir.”   (Necm: 1-4)
Allah Rasûlü, asla yapmadığını söylememiştir. Her söylediğini de yapmıştır. Söz verdiği zaman mutlaka sözünde durmuştur.
Allah Rasûlü, sözü ağzında gevelemezdi, lügat parçalamazdı. Tatlı ve yumuşak konuşur. Kimseye sen şöyle yapıyorsun demez, “Bazılarınız şöyle yapıyor” der, umuma konuşurdu.
Allah Rasûlü’ nün susması, konuşmasından daha çok sürerdi. Anlamsız söz söylemezdi. Ne fazla ne de eksik konuşurdu.
O’ nu gören: “Bu yüz yalan söylemez” demekten kendini alamazdı.
Bizans imparatoru Ebu Süfyan’ a:
- Muhammed’ in hiç sözünde durmadığı oldu mu? diye sormuş, Ebu Süfyan:
- “Hayır! O, verdiği her sözü tuttu” cevabını vermiştir.
Peygamber (as) “Emin=güvenilir” lakabını peygamberlikten önce almıştır.
Ebu Celil bile O’ nun için: “O, vallahi hiç yalan söylemedi” demek zorunda kalmıştır.
Miraç olayında Hz. Ebu Bekir (ra) a:
- Muhammed gök yüzüne çıktığını söylüyor ne diyorsun? denilince:
- “O ne diyorsa doğrudur.”cevabını vermiştir.